DE TUINEN

De tuin aan de Veerdiek is ongeveer 10 x 50 meter, 500 m2 dus, en loopt natuurlijk af. De grondsoort is lichte klei, zavel. Ideale grond voor een groentetuin. Vraag me niet waar die grond vandaan komt: die dijk ligt er al een tijdje. Ik heb er weleens een 17^e eeuwse munt gevonden. Maar misschien ligt hij er al veel langer, van toen de eerste schorren daar omdijkt werd, in 1300 of zo.

Dat de tuin afloopt is wel iets om rekening mee te houden. Als het flink regent heeft kale grond sterk de neiging om weg te spoelen. De mensen die vóór mij de tuin bewerkten hebben daar niet altijd bij stil gestaan, en hebben de rijtjes met bv. aardappels naar beneden laten lopen. Ik doe alle rijtjes overdwars, om het water vast te houden. En lage haagjes van lavendel halverwege de tuin helpen daar ook bij.

De oudste foto’s die ik van de tuin heb zijn gemaakt tijdens de opnames van mijn filmpje Groeten uit Zonnemaire (1972).

Gerard van Splunter en Heleen van der Wusten in Groeten uit Zonnemaire (1972)

In die tijd werd de hele tuin nog helemaal omgespit. Paadjes en zaaibedden werden ieder jaar opnieuw aangelegd. Zo kaal als de tuin toen was, is hij nu nooit meer.

Mijn moeder en haar broer erfden de tuin van mijn oma. De tuin werd in tweeën gedeeld, maar dat was geen succes. Mijn ouders namen het deel van mijn oom over. Het oudste zaaischema dat we hebben dateert van 1979. Veel systematiek kan ik daar niet in ontdekken. Een paar jaar daarna deelden we de tuin in zes stukken op, en vanaf 1989 tot op heden is de tuin in vier gelijke stukken verdeeld, voor aardappels, bladgroenten, peulvruchten en wortelgewassen. En ieder jaar schuift dat op. Vruchtwisseling dus.
In ieder deel groeit wel iets dat langer dan een jaar blijft staan: aardbeien, blauwe druifjes, herfstasters, en anjers. (Ja, er staan bloemen tussen de groentes). De aardbeien nemen de meeste ruimte in, dus ik zorg dat die niet in een veld met aardappels staan. Want voor de aardappels hebben we een heel vierde deel nodig om het hele jaar aardappels uit eigen tuin te kunnen eten.

Aan de kopse kant van de tuin aan de noordzijde is een smalle strook wildernis, met een grote robinia pseudoacacia. Aan de andere kopse kant, in de schaduw van het huisje van de buren, is de bessenkooi, met zwarte bessen en frambozen.

Op deze foto is de indeling goed te zien. Ook de paden zijn permanent, met aan weerszijden narcissen. Het is hier 31 maart 2012. Veertig jaar na de eerste foto. Aan de schaduw van de heg zie ik dat de zon al flink laag staat.