Het Ketelhuis organiseerde een retrospectief omdat het 50 jaar geleden is dat Digna Sinke filmmaker werd. Vanwege deze special maakte Floortje Smit een wandeling met Digna door het Westerpark, over het Overbrakerpad en de Spaarndammerdijk en rond kerkhof Sint Barbara (Amsterdam).
https://podcastluisteren.nl/ep/Het-Ketelhuis-Ketelhuis-Podcast-75-wandelen-met-Digna-Sinke
Nooit meer slapen vroeg me of ik een favoriete filmscène had en daar iets over wilde vertellen. De vraag heeft me maanden beziggehouden. Ik heb veel favoriete filmscènes. Uiteindelijk koos ik de eindscène van STALKER, van Andrej Tarkovski.
In de eindeloze zomer van 2018 had ik met Jeannette Parramore van Vroege Vogels rond mogen lopen over de Slikken van Bommenede om iets te vertellen over hoe daar vroeger eb en vloed geweest was. Vroeger zwommen we daar bij het sluisje in de haven van Zonnemaire, maar het gebied is nu natuurreservaat.
https://vroegevogels.bnnvara.nl/nieuws/de-grevelingen-van-digna-sinke
In 1999 begon ik na te denken over een film over mijn klasgenoten op de Filmacademie, lichting 1968-1972. Het zou niet alleen moeten gaan over wat er van onze ‘dromen’ terecht was gekomen, maar ook over de veranderde positie van film. Het begrip entertainment industrie bestond nog niet. We hadden zelfs nog een tijd meegemaakt dat slechts enkelingen televisie hadden. Op de academie maakten we revolutionaire jaren mee. Ik wilde alle klasgenoten te spreken over hun overwegingen destijds, en hun gedachten dertig jaar later. Op basis van die gesprekken schreef ik een scenario dat de titel LEMMINGEN kreeg. Directeur Anton Koolhaas noemde ons zo, in zijn welkomstoespraak. Carel Donck herinnerde zich dat, ik was dat vergeten.
De film is nooit gemaakt. Er was geen enkele omroep geïnteresseerd, en ook het Filmfonds zag er niets in. De cassettebandjes liggen nog hier in kast G. Het scenario is nog te lezen.
In 2000 werd ik uitgenodigd om mee te doen aan een workshop om te onderzoeken of documentaire films het uitgangspunt zouden kunnen zijn voor iets op het gebied van nieuwe media: een website, een CD-rom, of iets interactiefs. Het was een initiatief van het Stimuleringsfonds voor Culturele Omroepproducties (Stifo) en het Sandberg Instituut. Een jaar lang zouden filmmakers, grafisch ontwerpers en webdesigners lezingen van experts volgen en gezamenlijke projecten opzetten. Uiteindelijk zou dat leiden tot mijn website over Tiengemeten, in samenwerking met Fred Inklaar en Tigran Spaan.
De eerste kennismaking was op 30 mei 2000, in september zouden we verder gaan. Nieuwe media waren toen nog echt best wel nieuw. Het leek me nuttig als ik zelf, los van de workshop, wat zou uitproberen. Ergens die zomer begon ik met het ontwerp voor een eigen website. In Frontpage natuurlijk, destijds het meest gebruikelijke programma om zelf een website in te maken. Het oudste bestand dat ik nu op mijn computer kan vinden dateert van 9 augustus 2000 12:40 uur. Het is een achtergrondje voor de home page. Ik had ontdekt dat je met de muis best leuk kon tekenen als je het een beetje abstract hield. Het bitmap-plaatje plakte je dan als achtergrond achter de tekst en je kon dan kiezen hoe dat plaatje herhaald werd tot het scherm gevuld was.
Ik noemde de site Het Geheim Archief van Digna Sinke. Vanaf het begin was er een Nederlandse en een Engelse versie. Uitgangspunt was de ordening van mijn archiefstukken in de 15 kasten van mijn souterrain die ik keurig van plakkertjes voorzien had met letters (hoge kasten) en Romeinse cijfers (lage kasten). En van alles houd ik natuurlijk een database bij.
Maar de tijd van de onschuldige eenvoud ligt ver achter ons. Een website moet tegenwoordig geschikt zijn voor alle platforms en voldoen aan allerlei tamelijk ingewikkelde eisen als je vindbaar wil zijn via google. Er is nu een soort format ontworpen in WordPress dat ik natuurlijk wel zelf moet invullen. Voor het grootste deel staat alles op de site wat er vroeger ook opstond, maar nu keurig toegankelijk via een menu. Er staat zelfs veel meer op, en hier en daar zijn nog verwijzingen naar mijn kasten terug te vinden, maar de achtergronden zijn niet meer met de muis getekend, en de kleurige vakjes zijn er ook niet meer. Laatst zei iemand dat hij dat terug had proberen te vinden, hij had het mooi gevonden, maar het was weg.
Vandaar dit stukje.
Filmregisseur Digna Sinke bewaart graag dingen. Haar verzameling suikerzakjes, een combinatietangetje, kralen, knopen en haar oude NS-trajectkaart uit de jaren’60. In haar nieuwe film Bewaren – Of Hoe Te Leven onderzoekt ze wat bewaren voor je kan betekenen. Voor haarzelf of voor haar moeder van 92 bijvoorbeeld. Maar ook gaat ze op bezoek bij mensen die over de wereld reizen met een laptop, een bankpasje en een paspoort, vrij van bezit en verleden, Luiden zij een tijd in waarin het bewaren niet meer past? In deze Volgspodcast is Digna Sinke te gast. (Oorspronkelijke uitzending: 6 april 2018)
https://www.nporadio5.nl/podcasts/volgspot/1112/15-volgspodcast-digna-sinke
Zondag 15 oktober 2000 vond in Apeldoorn de manifestatie BALKONSCÈNES plaats, een project van Sjaak Langenberg (www.sjaaklangenberg.nl). Vanaf 8 verschillende balkons hielden Hans Aarsman, Kader Abdolah, Vincent Bijlo, Wim Cuyvers, Piet Meeuse, Hans Venhuizen, Bart Vos en ik een redevoering. Ik mocht op een balkon staan van het politiebureau aan de Vosselmanstraat.
Het was een bijzondere gebeurtenis, ook omdat een grote groep mensen op deze manier een curieus gezelschap van stadswandelaars werd. Het was een grijze oktoberdag. Aan het einde van de middag begon het zelfs licht te miezeren. Maar er was een aantrekkelijke verscheidenheid in balkons, in sprekers en in wat er gezegd werd.
(tekst bevindt zich in kast Z, foto in kast D afdeling fotoboeken)
Deze tekst schreef ik in 2000. Van de gebouwen die ik toen beschreef staat in Apeldoorn niet veel meer overeind. Als ik teveel tijd zou hebben zou ik met al mijn Apeldoornse suikerzakjes nog eens speurend de hele stad door moeten lopen.
PERSBERICHT
Groeneveldprijs 2016 toegekend aan Digna Sinke
De Groeneveldprijs wordt dit jaar uitgereikt aan de filmmaakster Digna Sinke, in Zeeland geboren, maar reeds lang vanuit Amsterdam werkzaam.
Het juryrapport roemt Digna voor de wijze waarop zij in haar totale oeuvre van 25 films, dat inmiddels een periode van 45 jaar omvat, aandacht geeft aan de betekenis van natuur en landschap. Niet alleen in haar documentaires die de ontwikkeling van natuur en landschap als onderwerp hebben, zoals de documentaires over de transformatie van landbouw naar natuur op het eiland Tiengemeten en haar recente film “Onder de Oppervlakte” over de ontpoldering van de Hedwigepolder in Zeeland, maar ook in haar overige films speelt de omgeving, het landschap vaak een bijzondere rol.
De prijs wordt uitgereikt op 4 november op Kasteel Groeneveld in Baarn. Aan de prijs is een bedrag van 5000 euro verbonden.
Sinds 2000 wordt de Groeneveldprijs uitgereikt aan een persoon of organisatie die zich bijzonder heeft ingezet voor het debat over de groene ruimte en die daarbij een afwijkend, kritisch geluid laat horen.