WEGGEGOOIDE DINGEN

INTRO: Fietsje

Als je veel wil bewaren, moet je toch alles af en toe door je handen laten gaan en je afvragen of je het niet beter weg kunt gooien. Door de jaren heen ben ik me meer bewust geworden van de noodzaak prioriteiten te stellen. Vroeger hadden we tientallen jaargangen van de Haagse Post of de VPRO-gids op zolder staan, maar dat heeft geen zin. (De Haagse Posten zijn ooit een keer opgehaald door een man uit Antwerpen die een roman wilde schrijven en op zoek was naar achtergrondinformatie). Alleen uniek materiaal moet ik dus bewaren, zoals mijn eigen brieven. Of spullen waar ik echt nog wat mee kan doen.

Al jaren stond er een oud kinderfietsje in mijn schuur. Iedereen zei dat dat mijn fiets was, maar gek genoeg herinner ik me vooral een andere fiets die ik voor mijn 10e verjaardag kreeg, met sportieve handremmen. Op weg naar de kermis in Vlissingen kneep ik zo hard in de remmen dat ik over de kop vloog. Met een gezicht vol schaafwonden en schrammen bezocht ik met mijn vader en mijn zusje de kermisattracties.

En toch kon ik die fiets in de schuur niet zomaar wegdoen. Er zouden kleine neefjes of nichtjes op kunnen rijden. Maar die deden dat niet. Ik heb hem gefotografeerd, en daarna bij het grofvuil gezet. Ik was wel erg blij dat de fiets al verdwenen was vóór de grote vuilniswagen kwam. Ergens rijdt mijn fietsje misschien nog rond.