AFTER THE TONE

Albert, de beoogd editor, had me uitgenodigd voor de lunch. Marc, de beoogd sound designer, zou ook komen. Dan konden we nog eens preciezer praten over de stemmen die voor de teksten nodig zijn. En over hoe de geschikte stemmen te vinden. Het is het soort momenten waar je eeuwig heimwee naar zou kunnen hebben. Dat oude kraakpand aan de Spuistraat dat precies de juiste gradatie aan rommeligheid heeft, de manier waarop er een zelf ontworpen soep gemaakt werd van spinazie, courgette en blauwe kaas. De grappen die we maakten, tussen alle creatieve ernst door. Na het eten gingen we een beetje naar het materiaal kijken en luisteren en er over praten. Albert had voor proef een stuk tekst opgenomen met Josephine, met wie hij aan een filmpje bezig is. Dat klonk eigenlijk heel goed. Zo zouden we verder moeten. Omdat ik wel graag wilde weten of dat nieuwe Indonesië-materiaal wat is, had ik twee verschillende eindshots in de film gemonteerd. Een zonsopgang bij de baai van Labuhan Bajo, en een zeegezicht met zwemmers en surfers op Bali. De meningen waren verdeeld, maar allebei de shots werden goedgekeurd.