SUIKERZAKJES

Café, hotels, bedrijven met een duidelijke plaatsnaam leverden geen probleem op: die gaan alfabetisch op plaatsnaam. En mochten er twee vestigingen zijn, dan kies ik tamelijk bot voor de naam die bovenaan staat. Daarna sorteer ik ze op liggend of staand, en op kleur. En dat houd ik netjes bij in een spreadsheet.
Maar voor al die zakjes die niet gewoon een plaatsnaam vermelden ligt het ingewikkelder. De hoeveelheid zakjes met reclameboodschappen, grote bedrijven met vele vestigingen, en cateraars maakt het onmogelijk om op plaatsnaam te selecteren. Dus ja, daar heb ik een soort indeling voor bedacht, die deels natuurlijk ingegeven is door de hoeveelheid zakjes die ik ergens van heb. Als ik maar twee zakjes ergens van heb, wordt dat geen aparte categorie. Maar bijvoorbeeld energiebedrijven, wasmiddelen en huishoudelijke apparaten zijn aparte categorieën, die dan weer onder hoofdstukken vallen als overheid, food en non-food, industrie etc.
Vanwege de nieuwe indeling -Van der Zee had een heel ander sorteringsprincipe- moest ik heel wat zakjes omplakken. Zelf plak ik ze met gluton en een fotohoekje vast, en dat is goed los te krijgen. Sommige zakjes moest ik echt met stoom losmaken. En zakjes met vastgekoekte restjes suiker heb ik netjes gewassen, gedroogd en zo nodig weer opnieuw in elkaar geplakt.
In grote lijnen ben ik er inmiddels mee klaar. Binnen vijf minuten kan ik een nieuw verworven zakje op de juiste plek plakken. Alleen de wikkels moet ik nog doen. En de staafjes natuurlijk! Maar hoe dat moet weet ik nog niet!
Waarom, waarom? Tja, dat is de vraag die niet helemaal afdoende te beantwoorden is. Ik vermoed dat het een vorm van zelftherapie is, gecombineerd met een verlangen tot macht over de wereld. (In mijn suikerzakjesland ben ik meesteres van een groot imperium). Als officiële reden geef ik graag op dat de suikerzakjes een soort tijdmachine zijn. En dat is ook waar. Ze maken het me mogelijk om terug te stappen in een andere tijd. De jaren vijftig en zestig waren echt een bloeitijd van de suikerzakjes met afbeeldingen van allerlei plaatselijke café’s en hotels. Ook de grafische vormgeving, de lettertypes helpen me op weg. Ik zie suikerzakjes als industriële archeologie. Af en toe denk ik natuurlijk: moet ik er niet een film over maken? Maar ja, dat is weer zo’n onderwerp waar niemand op zit te wachten. Dus dat blijft even liggen.
(intussen heb ik de film BEWAREN of hoe te leven gemaakt waarin enkele suikerzakjes te zien zijn)