OUDE BONNETJES

Dit is de achterkant van de elektriciteitsnota uit mei en juni 1954. De voorkant ziet er zo uit:

We woonden toen in Anna Jacobapolder. Gas was daar niet. Iedereen kookte elektrisch. We hadden een prachtig fornuis, met oven. Een kostbaar bezit. Met de watersnoodramp had mijn vader het nog naar de bovenverdieping gesjouwd. Hoe hij dat voor mekaar gekregen heeft, is onbegrijpelijk. Het is loodzwaar. Ik weet dat goed omdat het in mijn datsja staat, en ik het nog bijna wekelijks gebruik. Een huishoudelijk apparaat dat na 50 jaar nog werkt, hoe is het mogelijk.

Uit dezelfde tijd stamt het bonnetje van Roelse:

Ja, zo zagen bonnetjes er in die tijd uit. Met de hand geschreven. Met de hand opgeteld. “Presto” zie ik staan. Dat was ons afwasmiddel. In een glazen fles zat dat. Soms zaten er knikkers bij, of plastic kralen. En zat dat plastic helicoptertje in onderdelen die je in elkaar moest zetten ook niet bij de Presto? Wat keken we uit naar nieuwe plastic stukjes.

Onze bakelieten radio is in die tijd ook een keer gerepareerd. Een echte Philips, met al die raadselachtige vreemde namen van verre zendstations. Ja, Beromünster was daar ook bij. Later heb ik die radio nog weleens uit mekaar gehaald en nooit meer goed gekregen.

De nota van het ziekenhuis te Middelburg waar ik -“uw dochtertje Dingena”- geopereerd ben van een liesbreuk is ook bewaard. Ik was zes jaar en vond het bijzonder vernederend dat ik op een zaal met allemaal kleinere kinderen lag. Bovendien huilden die voortdurend, dat was ook geen pretje. De enige troost was het uitzicht op de Middelburgse watertoren en de mooie kaleidoscoop die ik kreeg om me mee te vermaken op de eindeloos lange dagen. Toen ik uit het ziekenhuis kwam kreeg ik een nog veel mooier kado: de grote doos van Mobaco. Met Mobaco kon je gebouwen maken, met balkons, torens en daken. Wat was dat geweldig!

Nee, ik kan moeilijk zo al die bonnen van kommentaar gaan voorzien. Dat zou een vorm van gekte zijn. Ik neem toch aan dat ieder mens bij veel bonnetjes uit zijn verleden een verhaal kan vertellen.

Nou, nog één dan. Een echte ponskaart uit 1961. De lidmaatschapskaart van mijn moeder van de V.P.R.O. met puntjes. Aan de achterzijde voorzien van de handtekening van dominee Spelberg. We waren toen al naar Utrecht verhuisd. Maar de oude bonnetjes waren allemaal meeverhuisd.