CATALOGUS VAN DIERBARE DINGEN

Al heel lang geleden vatte ik het plan op om een soort van catalogus te maken van alle dingen die ik maak, verzamel of bewaar. Een archivering van voorwerpen die voor mij betekenis hebben. Dingen die op het eerste gezicht willekeurig en onbelangrijk lijken, maar tegelijkertijd een eigen universum vormen.

Ik ben nog lang niet klaar, schreef ik vijftien jaar geleden op mijn website, Ik ben nog maar net begonnen.

Voor mijn film BEWAREN of hoe te leven heb ik allerlei dozen, kasten, kisten en koffers nog weer eens bekeken. Van sommige dingen wist ik echt niet meer dat ik ze had. Honderden dingen heb ik gefilmd of gefotografeerd. Je zou kunnen zeggen dat ik gestaag vorder met mijn catalogus van dierbare dingen, in de zekerheid dat ik daar nooit klaar mee zal zijn, dat daar geen einde aan komt.

In de film kom ik uiteindelijk tot de conclusie dat de tastbaarheid van de dingen toch het belangrijkste is. Het aanraken van de materie brengt iets boven wat anders verborgen blijft. Flarden herinneringen, een flits van een emotie. Maar zouden mensen dat vermogen kwijt kunnen raken in het tijdperk van de digitalisering?
En als tastbaarheid belangrijk is, is een catalogus van dierbare dingen -een digitalisering van die dingen- dubbel zinloos. Ergens vind ik dat wel een troostrijke gedachte.