GRENZEN
Stichting BEWAERSCHOLE in Burgh-Haamstede, centrum voor experimentele en actuele beeldende kunst, nodigde me in 2019 uit om deel te nemen aan hun programma Veranderende grenzen, meanderen tussen Orde en Chaos. Najaar 2020 was mijn expositie daar 5 weken lang te zien. Voor hun website schreef ik een inleiding:
MEANDEREN TUSSEN ORDE EN CHAOS
De dingen netjes neerleggen, dat deed ik vroeger als kind al graag. Schelpen, oude scherven, koeienhorens die ik gevonden had. Mijn verzamelde suikerzakjes netjes inplakken. Ordening. Mijn eigen bedachte ordening.
Geen ordening zonder zorgvuldig getrokken grenzen. Maar het zijn geen grenzen die vastliggen. Er zijn steeds momenten waarop ik de grenzen bij moet stellen.
En naast die ordening is er ook altijd -zolang ik me kan herinneren- het verlangen naar de wildernis, naar de terrains vagues waar iedere ordening ontbreekt. Naar het kunnen rond dolen, struinen, naar het verdwalen.
Zorgvuldig probeer ik controle te houden over waar of wanneer ik mezelf toesta om me over te geven aan het onbekende. En soms, opeens, is er toch dat gevoel dat ik alles los kan laten. Dat ik geëmotioneerd raak door een heftig onbestemd verlangen. Dat ik vlieg.
In de Bewaerschole wil ik die dualiteit zichtbaar maken: in de helder verlichte ruimte wil ik een donker domein afbakenen. In die relatieve duisternis vertoon ik een film. Een persoonlijke dagboek-achtige film, waarin ik de grenzen aftast van licht en donker. Niet alleen in letterlijke zin, maar ook metaforisch.
Op vier tafels laat ik materiaal zien dat daarmee verbonden is: de ordening en chaos van mijn suikerzakjes, van een tuin in Bôômbos (Zonnemaire), van de akkers met net gepote aardappels en het afval ernaast.
En het leek me grappig om twee schilderijen te maken die remakes zijn van oude schetsjes die ik lang geleden ooit gemaakt heb, toevallig (of niet) rond datzelfde thema van begrenzing en grenzeloosheid.
De grenzen in beeld brengen op een onbegrensde manier. Ik probeer gewoon ook maar wat. Het kan ook allemaal anders. Archivering noem ik het: het vastleggen van mijn gevoel op een bepaald moment. Het is allemaal maar een benadering van wat niet uit te spreken valt.
Stichting Bewaerschole expositie Digna Sinke